Հայաստանում տիրող այս բարդ իրավիճակում, անտեսելով կորոնավիրուսային համաճարակը, որոշ ուժեր չեն կորցնում քաղաքական դիվիդենտներ շահելու և բաց չեն թողնում ինչպես տեղեկատվական, այնպես էլ հոգեբանական գրոհ իրականացնելու առիթը, գործող քաղաքական ուժին մեղադրելով բազմաթիվ այնպիսի երևակայան մեղքերի մեջ, որ անգամ մարդու ծիծաղն է գալիս:
Պրոբլեմը նրանում է, որ երբ գործող քաղաքական թիմը ուժ չի կիրառում, օգտատերերի կողմից արժանանում է այնպիսի գնահատականների, ինչպիսիք են «վերջ տվեք թավիշին» և նման այլ գրառումներ, իսկ երբ արդեն ուժ է կիրառվում, դա դիտարկվում է որպես բռնություն, և այդպես շարունակ:
Ինձ թվում է, որ պարզից էլ պարզ է, որ նման մտածելակերպի ներդրումը ունի միայն մեկ նպատակ: Արհեստականորեն տեղծված իրավիճակն օգտագործել որպես հիմնավորում, ինչպես կառավարության, այնպես էլ մնացած ճյուղերի հրաժարականը հետագայում պահանջելու համար։
Սկսենք ամենասկզբից: 6 տարի առաջ ԲՀԿ-ն, ՀՅԴ-ն, "Ժառանգությունը" և ՀԱԿ-ը իրար հետ հետ համատեղ ուժերով ստեղծեցին փաստացի քաղաքական միավոր, որը հանրության մեջ հայտնի դարձավ «Քառյակ դաշինք» անվանումով և որը պետք է միասնական ուժերով պայքարեր Սերժ Սարգսյանի կողմից կազմակերպվող սահմանադրական փոփոխությունների դեմ:
Սակայն, երբ քառյակից հեռացավ ՀՅԴ-ն, եռյակի համար բեկումնային և բախտորոշ դարձավ 2015 թվականի փետրվարի 12-ը` օր, երբ Սերժ Սարգսյանը հանդես եկավ իր հայտնի ելույթով, որում հայտարարեց, որ «Գագիկ Ծառուկյան քաղաքական դերակատարը երկրի համար դարձել է չարիք»: Ի պատասխան, դաշինքը սկզբում հայտարարեց հուժկու հանրահավաքի մասին, որը ինչպես հայտարարեց, այնպես էլ չեղարկեց, մեկնաբանելով դա յուրովի, իսկ այնուհետև քառյակը փաստացի փլուզվեց, թողնելով «Ժառանգությանը» մեն մենակ:
ԲՀԿ-ն180 աստիճանով փոխեց իր դիրքորոշումը և հայտարարվեց Գագիկ Ծառուկյանի հեռանալը ակտիվ քաղաքականությունից: Այսպիսով, տեսնելով 2014-2015 թթ. տեղի ունեցած իրադարձությունները՝ կարող ենք ենթադրել, որ 5 տարի անց պատմությունը կարծես կրկնվում է:
