Հայկական Ժամանակը գրում է.
Այնպես ստացվեց, որ Միքայել Մինասյանի հերթական տեսաուղերձի (շատերն, ի դեպ, դա ոչ թե «տեսաուղերձ» են անվանում, այլ «փեսաուղերձ») հենց հաջորդ օրը գրեթե նույնաբովանդակ հայտարարությամբ հանդես եկավ նաեւ ԱԱԾ նախկին տնօրեն Արթուր Վանեցյանը։ Նախապես համաձայնեցված էր դա, թե ոչ՝ այնքան էլ էական չէ։ Փաստն այն է, որ երկուսն էլ Հայաստանում հեղաշրջում իրականացնելու նույն ծրագիրն են առաջարկում։ Ընդ որում՝ ծրագիրը բավականին պարզունակ է եւ շատ լավ նկարագրված է Թումանյանի «Թմկաբերդի առումը» պոեմում։ Պետք է աշուղների (Մինասյանն ու Վանեցյանը հենց անուղղակիորեն նախկինների աշուղների դերն են ստանձնել) միջոցով փառաբանել Նիկոլ Փաշինյանի թիմակիցների բացառիկ խելքն ու կազմակերպչական հմտությունները, հավատացնել, որ հեղաշրջումից հետո իրենց վիճակը շատ ավելի լավ կլինի, որովհետեւ իրենք հիմա Փաշինյանի ստվերում են, մինչդեռ ավելիին են արժանի, այդպիսով՝ ստիպել, որ նրանք ներսից բացեն ամրոցի դռները (պառակտեն իշխող քաղաքական ուժը), իսկ իշխանությունը զավթելուց հետո... դե, պոեմը երեւի կարդացել եք։ Ու թող որեւէ մեկը չտարակուսի, որ այդ մարդկանց թշնամիների հետ ենք համեմատում։ Նրանք իրենք են այդպես դիրքավորվել, իսկ նրանց խոսափողներից մեկը նույնիսկ իշխանություններին սպառնալով՝ Ճապոնիայի օրինակն էր բերել, թե տեսեք՝ 1945-ին Ճապոնիան ժամանակին ինքնակամ կապիտուլյացիայի չենթարկվեց, ու ամերիկացիները ատոմային ռումբեր նետեցին Հիրոսիմայի ու Նագասակիի վրա, նայեք՝ հանկարծ Ճապոնիայի օրը չընկնեք։ Այսինքն՝ սրանք Հայաստանն ընկալում են որպես օտար, թշնամական երկիր, որի իշխանությունները եթե անձնատուր չլինեն՝ իրենք պարզապես կոչնչացնեն։
Արժե՞ արդյոք լուրջ վերաբերվել այս ծրագրերին ու սպառնալիքներին։ Այո, որովհետեւ պահը բավականին հաջող են ընտրել։ Կորոնավիրուսային իրավիճակը բարդ է, դրա հետեւանքները տեւական ժամանակ հնարավոր չի լինելու հաղթահարել, այսինքն՝ սոցիալական լարվածությունը պահպանվելու է, տնտեսական անկումն անխուսափելի է լինելու, եւ այս ամենի համադրությունն իդեալական պայմաններ է ստեղծելու այն «քաղաքական ուժերի» համար, որոնք փողից բացի ոչինչ չունեն։ Նրանք համոզված են, որ ինչքան աղքատ լինի ժողովուրդը, այնքան իրենք ավելի մեծ հաջողությունների կհասնեն փողի միջոցով։ Սրանց հույսն այն է, որ սոցիալական ծանր վիճակում գտնվող մարդկանց ոչ գաղափարներն են հետաքրքրում, ոչ նպատակները, ոչ ապագան։ Հուսանք՝ սխալվում են, որովհետեւ մարդիկ դեռ չեն մոռացել, թե ինչ ճանապարհներով են այդ «քաղաքական գործիչները» կուտակել միլիոնները, եւ ում պատճառով է, որ Հայաստանն այսօր բավարար ռեսուրսներ չունի աննախադեպ ճգնաժամի հետեւանքները լիարժեք չեզոքացնելու համար։ Որտեղի՞ց լինի, եթե անգամ պաշտոնական տվյալների համաձայն՝ Սերժ Սարգսյանի նախագահության տասը տարիներին միայն ապօրինի ճանապարհով Հայաստանից դուրս է բերվել ավելի քան տասը միլիարդ դոլար։
Ինչ վերաբերում է իշխանություններին, ապա նրանց գործունեությունն, իհարկե, անթերի չի եղել։ Հիմնական սխալը երեւի եղել է այն, որ չափից դուրս մեծ հույսեր են կապել դիմացինի ողջամտության հետ։ Ու դա ավելի շատ վերաբերում է նախկինների հետ հարաբերություններին։ Փաստորեն Փաշինյանի բազմաթիվ հորդորները՝ հանկարծ որեւէ մեկի մտքով չանցնի թավիշն ընկալել որպես թուլության նշան, տեղ չեն հասել։ Դիմացինը դրանք հենց որպես թուլության նշան էլ ընկալել է ու անցել հարձակման։
Մնում է հուսալ, որ սխալն ուղղելու ժամանակ դեռ կա։
Աղբյուր` Հայկական Ժամանակ
